اشعار

با چـشـم كـریـم تو، نـشان داد كـرم را            زیـبـایـى حُـسـن هـمـۀ لـوح و قـلـم را

در وسعت بـاران كـرامات تو پیداست            كـرسى و فـلـك، دست تو دادند دلـم را

در ماه خـدا، مهر رخت جـلوه گر آمد            تا اینكه نـشانـدى به دل خـاك، قـدم را

عطر ملـكـوتى بـقـیع است كه پیـچـیـد            مدهوش كند تا كه عرب یا كه عجم را

تا ابر محبت به دل عـاطفه گـرم است            از ما بپذیر، اصل كرم؛ این همه كم را

اى كـاش براى تو سحرگـاه هـمین ماه            بـا صاحـب آدیـنـه، بـسـازیـم حـرم را

ای به دل مـؤتـمن، مونس جـان من            آمـدم بـا حـسـیــن، آمـدم بـا حـسـن

تو مرا میـزبـان، من تو را میهـمان            تو مرا همنشین، من تو را هم زبان

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گـر چه یـا رب بـدم، با کـریم آمـدم            ربّـی یا سیّـدی، کـی کـنـی تـو ردم

مه به نیـمـه رسید، مـاه زهـرا دمید            حق مبـارک کـنـد، که حـسن آفـریـد

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای که دادی رهم، سر بر این در نهم            در به رویم مبـنـد، عـبـد این درگهم

یا الـه الـکـریـم، ای روف و رحـیـم            ای به احسان و جود، یار من از قدیم

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

ای به عبدت مُجیر، کـل شیء قدیر            انا عـبـد الـذلـیـل، انت نـعـم الامـیـر

با تـو از رو بـرو، می کنم گـفـتـگـو            هـر شبـم تا سحـر، با تو سـرّ مگـو

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

گاه از این جا مرا، می بری ای خدا            گـه مـدیـنـه گـهـی، می بری کـربلا

من به ذکر حسین، می کنم شور و شین            با غمش می زنم، شعـله بر عـالمین

یـا الــه الـحـسـن یـا الــه الـحـسـیـن

امشب ز لـب مـاه خـدا خـنـده بـر آمد           کز خانه خـورشیـد ولایـت قـمـر آمـد

یـا از دل دریـای نــبــوّت گـهــر آمـد           یا مـهـر فـروزنـده به بـام سـحـر آمـد

پیغمبر و زهرا و عـلـی را پـسـر آمد

در مــاه خـدا؛ مـاه خـدا جـلـوه گر آمد

هـم آیـنـه حُـسـن خــداونــد جــمـالـش           هم خُلق و خصال نبوی خُلق و خصالش

هم پـیـر خـرد آمده مـبهـوت جـلالـش           هم عـقـل ملک آمده حـیـران کـمالـش

هم مفتخـر از او شده پیـغـمبر و آلـش

هم او ز نـبـی و ز عـلی مـفـتخـر آمد

در گـلشن دین باغ گـل یـاسمنـش بین           در لعـل لب بـسته عـقـیق یـمنـش بین

شادابی جـان را ز گـلستان تـنـش بین           آیـات خـدا در لب شکـر شکـنـش بین

آیینه شو و حُسن حَسن در حَسنش بین

گوئی به جهـان بـاز رسـول دگـر آمد

ای ختم رُسُل بوسه بزن بر سر و رویش           ای شیر خدا عطر جنان جوی ز بویش

ای عصمت حق شانه بزن شانه به مویش           ای مهر، ستان وام ز رخسار نکویش

ای ماه بـبر سجده به خاک سر کویش

رشگ ملک است این که به شکل بشر آمد

در شب نـفــس صبحـدمِ عـیـد ببـیـنـید           در مـاه خـدا صورت خورشید ببـیـنید

روئی که نـبـی دید و عـلی دید ببـینید           حُـسنی که ورا فـاطمه بـوسید ببـیـنـید

رخـسـار خـداونـد درخـشیـد بـبـیـنـیـد

کز وصف من و مدح شما خوبـترآمد

بـا طـلعـت او مـــاه خــریــدار نـدارد           مهر است کـم از ذرّه و مـقـدار ندارد

بی یـار بود هر که چو او یـار نـدارد           بر دشـمـن او نـخـل عـمـل بـار ندارد

گـر بـار دهـد بـار به جـز نـار نـدارد

مهرش ثمر جنت و بغضش شرر آمد

ای حُسن حَسن در حسنت حُسن خدایی           ای صورت زیـبـایی هـستـیـت فـدایی

عـالم به سر کوی تو مـشغـول گـدایی           با مهر تو جان کرده ز تن میل جدایی

از آیـنــۀ دل تـو کــنـی زنـگ زدائـی

شادی شب مـیـلاد تو باز از سفـر آمد

ای بــاغ گــل یــاســمــن آل مــحــمـد           ای قــرص مــه انـجــمـن آل مـحـمــد

اوصـاف تـو روح سـخـن آل مـحــمـد           گــفــتـار تـو نــقــل دهـن آل مـحــمـد

ای حُـسـن خـدا ای حَـسـن آل مـحـمـد

روح تو در آیـنـه حـق جـلـوه گـر آمد

لطف تو خـدایـی و گـدای تو کـرامت           در سـایـۀ سـرو قـدت افـتـاده قـیـامـت

دل آمـده و جُـسته به کـوی تو اقـامت           نازد به تو تـوحـید و کند فخـر امامت

از صبر تو دین نـبـوی یـافت سلامت

بـا صـلـح تو از راه سـپـاهِ ظـفـر آمـد

نور ابد و جلوۀ حُسن ازل از تو است           مقبولی طاعات و جزای عمل از تو است

تو طوری و انوار خدا مشتعل از تو است           رسوایی و نابودی خصم دغل از تو است

پیروزی اسلام به جنگ جمل از تو است

حقّا که علی چون تو پسر را پـدر آمد

ای صحـن بـقـیـع تو چـراغ ره انـجـم           وی مهر رخت بوسه گه جدّ و اَب و اُم

بر فـاطـمـه مانـنـد نـبـی کـرده تـکـلّـم           اول پــســر شـیـــر خـــدا حـجّـت دوم

در پـاسـخ دشـنــام به لـبـهـات تـبــسـّم

از خـلـق تـو گـلـزار صفـا بـارور آمد

تـو شـمـع شـب تـار بـقــیـع دل مـایـی           هرجا که  کنی جلوه،گل محـفـل مایی

گر بـحـر بـلا مـوج زند سـاحـل مایی           ور نخل عـمل بار دهد حاصل مـایـی

ما خواب و تو مهمان دلِ غافـل مایی

ویــرانــۀ دل از تو بـهـشت دگـر آمـد

جبرئیل شراب از لب شیرین تو نوشد           کوثر به همه وسعتش از فیض تو جوشد

بی چاره کسی کز کرمت چشم بپوشد           دریاست دلی کز غم عشق تو خروشد

هرکس به کسی فخر ومباهات فروشد

"میـثـم" به تـولای شـما مـفـتـخـر آمـد

به خـدا بعـد عـروج تو پَـرم می سـوزد           مـادر من، تو نباشى، جگـرم می سـوزد

امنیت داشتـن ما هـمـه از یُـمـن تو بود           خـانـه با رفـتـن تو در نظـرم می سوزد

چه کـنـم با غـم فـقـدان تو که مـی دانـم           بی تو قـلب من و قـلـب پدرم می سوزد

خواستی تاکه عبایش کـفـنـت باشد و آه           این خـبـر را به پـیـمـبر ببرم می سوزد

هـمه دارایـی تو خـرج در اسـلام شـده           پای بخشندگی ات دست کرم می سوزد

میروی نیستی آن روز ببینی که چطور           سرم آن لحظه که در پشت درم می سوزد

شعله آن قـدر زیاد ست در آن هنگـامه           از نـفـس های پُر آهـم؛ پـسرم می سوزد

سال ها می گذرد؛ کـرببلا وقت غـروب           با هـمین شعله دل اهـل حـرم می سوزد

تو را میخواست تا در همسرانش بهترین باشی           برای خـاتـمِ پیغمبری نقـش نگـین باشی

خدایت انتخابت کرد تا ای مـادر هـستی           برای چشمۀ کوثر، بهشتی در زمین باشی

خدا هرشب برایت می فرستد تهنیت هایی           که در تنهایی ات هم صحبت روح الامین باشی

تو در اسلام و در ایمان و درعشق اولین بودی           زنی مثل تو دیگر نیست یعنی آخرین باشی

بـرای طـعـنـۀ کـفّـار در اوج نـداری هـا           تو باید پاسخ دندان شکن در آستین باشی

تو از معروفِ تُجّاری ولی در شعب بیماری           فداکار آنچنان بودی، وفادار اینچنین باشی

عـلـی تنها عـلی باید امیر المؤمنین باشد           و تنها تو سزاواری که ام المؤمنین باشی

گاه تنها یک نفر هم یار دین باشد بس است          یک نفر بانوى سرشار از یقین باشد، بس است

مال و ثروت؛هرچه هم باشد؛فداى راه دوست          هم نـشین رحـمة للعالمین باشد بس است

در نگـاه شـوم مردم بـدتـرین باشد، ولى          در دل پیغمبر خود بهترین باشد بس است

دیگران هـم هـمـسر پیـغـمـبـرند اما فقط          مادر زهرا که «أمّ المؤمنین» باشد بس است

دخترش زهرا کجا و دختران این و آن؟!          حاصل عمرش اگر تنها همین باشد بس است

دخـتـر او مـادرى کـرده براى شیـعـیـان          مادرى مثل خدیجه در زمین باشد بس است

ما کـجـا و مدح او گـفـتن؟ معـاذالله …نه          نام ما تنهاى گداى خوشه چین باشد بس است

واژه هاى گنگ و بى معنا چه مى فهمند از او؟          انتهاى شعر باید نقطه چین باشد… بس است

مـا سـائـل لـطـف فـراوان خـدیـجـه            از کـودکی خـوردیم از نان خدیجه

در راه دین داده همه دار و ندارش            اسـلام شـد مـدیـون احـسـان خدیجه

خـرج مـسـلـمـانی ما هـستی او شد            پس هر چه ما داریم قـربان خدیجه

در راه اهل بیت هر کس خرج کرده            فردای محـشر هست مهمان خدیجه

جـور دگـر شـد دستـگـیـر ما پیمبر            هر جا قسم خوردیم بر جان خدیجه

شکر خدا هستیم امشب روضه خوانش            شـکـر خـدا هـسـتـیم گـریان خدیجه

دلشـوره دارد یـاد فـرداهـای زهـرا            ابـر بـهـاری گـشت چشمان خدیجه

انگـار دیـده آتش و دیـوار و در را            غـم های زهـرا بُرده سامان خدیجه

ای وای از روزی که با پهلوی زخمی            زهرا شود در عرش مهمان خدیجه

نـیـمـه شبی در خـانـۀ خـولیِّ نامرد            صد پاره می گردد گـریـبان خدیجه

ای هـمـسـر با غـیـرت طـاهـا خـدیجه            ای شـأن تـو بـالاتـر از بـالا خـدیـجـه

روح بــلـنـدت اوج اَوْ اَدْنــا خـدیـجــه            تو دائـم الْاِنـفـاق هـسـتـی یـا خـدیـجـه

دار و نـدار حـضـرت زهـرا خـدیجـه

شب تا سحر مشغول تسبیح و دعـایی            اول مــســلـمــانِ زنِ دیـن خـــدایـــی

تـنـهـا طـرفـدار حـریـم مـصـطـفـایـی            مــادر بــزرگِ خـانــدان هَـلْ اَتــایــی

هـمراه احـمـد بوده ای هـر جـا خدیجه

دارایـی ات را دادی و دلـبـر گـرفـتـی            بـار اِلَـم از دوش پـیـغــمـبـر گـرفـتـی

سیب بهشتی خوردی و کـوثـر گرفتی            زهـرا که آمـد رتـبـۀ مــادر گـرفـتــی

ای کـه مـقــام تـو بُــوَد والا خـدیـجــه

پـای نـبـی تـا لـحـظـۀ آخـر نـشـسـتـی            با غیرتت بت های یثـرب را شکـستی

انفـاق را هرگـز به روی دین نـبـستی            در تـنگـنـای ظلم، حق را می پـرستی

در راه حق کردی فدا جان را خدیجه

از اهل یثرب طعنه و دشنـام خوردی            خـونِ جـگـرها در رهِ اسـلام خوردی

خونِ دل از زن های نافَرجام خوردی            آن قدْر هم حرف بد از اقوام خوردی

که دل بـریـدی آخـر از دنـیـا خـدیجـه

سـجـاده پــای بــنــدگــی ات ایـسـتــاده            اصلاً مـقـام توست، مِعْـراجُ الـسَّعـاده

دیـن خـدا پـیـمـانـه و عـشـق تـو بـاده            باید به زهـرا گـفت، ای محـراب زاده

جـاری نـگـردد اشـکـهـایت با خـدیجه

مادر که باشد، شأن دختر پایدار است            این چارچوبِ خانه حتی استوار است

مادر نباشد، روزِ روشن شام تار است            امشب دل زهرا برایت بی قرار است

بـعـد تو زهـرا مـی شـود تـنهـا خدیجه

بـوی جـدایـی می دهـد هُـرمِ صـدایـت            دیــگــر نـمـی آیــد صــدای ربـّـنـایـت

این لـحـظـه های آخـری بـایـد بـرایت            روضه بـخـوانـیـم از غـم کـربـبـلایت

تا چـشـم هـای تو شـود دریـا خـدیـجـه

امـشب تـمـامِ بـستـرت را، غـم گـرفته            اِنـسـیَّـةُ الْـحـورایِ تـو، مـاتـم گـرفـتـه

با اینکـه قـلـب حضرت خـاتـم گـرفته            شـکـر خـدا دورِ تو را مَحـرَم گـرفته

وای از غروب روز عاشورا، خدیجه

سنـگ صبـور قـلـب طـاهـایی خدیجه            آرامـش پـیـغـمـبـر مــایــی خــدیـجــه

کِی می رسد دست کسی بر رتـبۀ تو؟            از بـس که بـالایـی و والایـی خـدیجـه

خـیـر النـسـاها را اگـر که برشـمـارند            قـطعـاً تو جـزء بهتـریـنهـایی خـدیجه

درک مقامات تو کار هر کسی نیست            چـون مــادر امّ ابـیـهــایــی خــدیـجـه

بر تـارُک اسـلام نـامت مـی درخـشـد            اوّل مـسـلـمـان، قبل مولایی خـدیـجـه

مـثـل تو را بـانـو! خـدا کِـی آفـریـده؟

تـنـهـا تویی که مثـل زهـرا پـروریـده

بـانـو تـو بـا آسـیـه و مــریـم قـریـنـی            ای آسـمـانی! پس چرا روی زمیـنـی؟

اسـلام بـا دارایـی تـو قـد عـلــم کــرد            تـو اوّلـیـن حـامـی ایـن دیـن مـبـیـنـی

ما را به مجهول الهُویت ها چه کاری است؟            تنها خودت هـستی که امّ الـمـؤمـنیـنی

شعب ابی طالب تو را در خود نگه داشت            تا بـر هـمـه ثـابـت شـود تـنهـاتـریـنـی

از حرمت داغ تو عـام الحـزن فرمود            خیلی عزیزی، رکن خـتـم المرسـلیـنی

بانو بـرو بعد از تو خـیلی سخت باشد

با حـیـدر از زهـرا خـیالت تخت باشد

وقتی كه چشم خلق خـدا ناسپـاس بود            تنها خدیجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسول امیـن ز شوق            در بـارگـاه عـشـق پُر از الـتماس بود

این افتخار اوست كه در طول عمر خویش            با بـهـتـرین پیـمبر حـق در تماس بود

گـنـجـیـنـۀ مـعـارف ایـمـان و منـزلت            آئـیـنـۀ تـجـلّـی و پُـر انـعـكــاس بــود

مـال و مـنـال را به فـقـیـران مكه داد            كی در كمند نفس و طعام و لباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت            از جـاهـلان مكـه كجا در هراس بود

غفلت نكرد لحظه ای از حق، خدا گواست            تا آخرین نفس به جهان حق شناس بود

روز و داع خویش وفائی از این جهان            آزرده دل، به خاطر آن باغ یـاس بود

خداوندا کرم کردی مرا بسیار بخـشیدی           خطا کردم ولی با لطف خود هربار بخشیدی

گنهکاران عالم حال من را خوب می فهمند           گدای خسته را با روی خوش ای یار بخشیدی

هزاران مرتبه توبه شکستم باز برگشتم           تو اما بنده ات را بعد هر تکرار بخشیدی

همین که نور بسم الله دیدی روی لبهایم           شب اول کـنـار سـفـرۀ افـطار بخـشیدی

تو گویا بیشتر از من به من مشتاق بودی که           به شوق اولین تسبیح استغـفـار بخشیدی

فراموشم نخواهد شد که با رحمت نه تنها من           جهانی را به عشق حیدر کرار بخشیدی

زیباتر از دعا و عـبادت چه لـذتی ست           بـالاتــر امــان الـهــی چـه عـزّتـی ست

درمـان درد هـای تـمـام جهان دعـاست           الحق گـدای اهل منـاجـات قـیـمـتی ست

حـال دعـاء حـال بـکـا حــال زمـزمــه           وقت سحر به شرط اطاعت چه ثروتی ست

گـفـتـم به کـوی قـبـلـه حاجـات رو کنم           دیدم کنار یار نه خواهش نه حاجتی ست

اصلا خوش است کوی مناجات با حبیب           زیرا برای وقت ملاقات  فرصتی ست

کـاری بـرای دلـبـر خود که نـکـرده ایم           یادش میان اشک و دعا خود محبتی ست

شـاید عـزیـز فـاطـمـه مـهـمـان ما شود           روضه بـپـا کنید که دلـدار هـیـأتی ست

بـا یـک ســلام تــذکــرۀ کـربــلا دهــد            با او اگـر رویـم به مـقـتـل قـیامتی ست

ذکرش همیشه عمتی الزینب است وبس           با کعبة الرزیه به قـلـبش مصیـبتی ست

یاعـمّـتـی هــنـوز تـنـت درد مـی کـنـد؟           در عـلـقـمه هنوز عـلـمدار غـیرتی ست

عـمّـه هـنـوز جـمـلـۀ تو می کُـشد مـرا:           محرم نمانده وقت سواری چه غربتی ست

حـلق بریده از ته مـقـتل مرا که خواند            لبیک یا حـسیـن من اینک ولایـتی ست

مـی آیـم و رواست که در روز انـتـقـام           اعلان کنم که بیرقم از جنس عصمتی ست

کی ام من گـنـه کار بی بنـد و باری            ذلـیـلـی؛ خطا پیشه ای؛ شـرمساری

گـرفـتــار و آلــودۀ هــر گـنــاهــی            سیـه نامـه ای سرکـشـی؛ نـابکـاری

زخود گشته نومید از فرط عصیان            بـه درگـاه عــفــو تــو امــیــدواری

اگر پـرده از جرم من می گـشـودی            به من بستـه می شـد در خـلـق آری

نـدانـم چـه شـد کـآبــرویـم نـبــردی            و یــا دادیــم عــزت و اعـتــبــاری

تو کـردی عزیـزم و گرنه عزیزان            مرا می شـمـردند کـمـتـر ز خـاری

الــهــی تـو بــردار از دوش بــارم            که سنگین تر از بار من نیست باری

اگر قـصـد سـوزانـدنـم کرده بودی            چــرا دادیــم دیـــدۀ اشــکـــبـــاری

من ار مجـرمـم تو سریع الرضایی            من ار رو سیـاهم تو پـروردگـاری

تو و باب احـسان و دریای عـفـوت            من و دست خـالی و احـوال زاری

چه حاصل برد از وجودم جحیـمت            گـرفـتـم بـسـوزی مرا در شـراری

نه اشکی نه آهی نه سوزی نه دردی            نه رنگی نه بوئی نه برگی نه باری

تـهـی دستـم امـا عـلـی دوست باشم            نـدارم بـه جـز نـام مــولا شـعـاری

به دنیا به عقبی به محشر به میزان            مرا غـیـر مـولا عـلی نیـست یاری

به یـک یا عـلـی کـز دهـانـم بـرآیـد            جـحـیـم تـو را می کـنـم لالـه زاری

عـلـی دوسـتـم دوسـتـان عــلــی را            کجا روز محشر به خود واگـذاری

بـه جـز مـدح مـولا ز (میثم) نـیـاید            که بـاشد به او عـاشـق بـی قـراری

به این طریق خدایـی؛ کسی کجا بکند            که مـا خـطا بـنـمـایـیـم او عـطا بکـند

نه بندگی نه رفاقت نه عـاشقی کردیم            برای کـار نکـرده چـه لطف ها بکـنـد

همیشه وعـدۀ او حق و وعـدۀ ما پوچ            کـه مـا جـفـا بـنـمـایـیـم او وفـا بـکـند

هـمـیـشه بر هـمـه باریده و ندیـدم من            برای رحمت خود خوب و بد سوا بکند

در انـتـظار گـدا نیست تا که در بزند            به هر کجا که گدا هست سفره وا بکند

برای آن که به معـراج بـنـده را ببرد            مـیـان کـربـبـلا عـرش را بـنـا بـکـند

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن            که قـبل بنـدگی ات او به تو عطا بکند

منی که عُرضۀ توبه ندیده ام در خویش            مـگـر خـدا ز گـنـاهان مرا جـدا بکند

مگر به حق عـلی و به حق آل عـلـی            به این امید نگـاهـی به سـوی ما بکند

چه فرق میکند آن کس که معرفت دارد            عـلـی عـلـی بـکـنـد یا خـدا خـدا بکند

چه می شود که بمیرم کنارشش گوشه            عجب خیال خوشی کرده ام خـدا بکند

من که در بند غم و غصه اسیرم چه کنم           با چـنـیـن کوه گـناهان کـثـیـرم چه کنم

کرمی گرکه براین سائل غمگین نکنی           من که درمانده و مسکین و فقیرم چه کنم

در بیابان هوس نیست به غیر از خس و خار           من گرفتار در این دشت و کویرم چه کنم

خانۀ دل شده از ظلمت عصیان تاریک           روشنی گر که نبخشی به ضمیرم چه کنم

مـژدۀ عـفـو گـنـه بر من آلـوده فـرست           نرسد گر که نـویـدی ز بـشیـرم چه کنم

بارش رحمت خود را به سرم نازل کن           گر که آلوده و بی توبه بـمـیـرم چه کنم

همۀ عـمـر «وفائی» به فغـان می گوید           بی توای ای حیِّ توانا و قـدیرم چه کنم

ای پیـکـر بـرهـنـۀ بی‌سـر حـسیـن من            آیا تـویـی عـزیـز پیـمبر، حـسیـن من؟

پیـدا نـمی‌کـنم به تـنت جـای بـوسـه‌ای            جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من

بـگـذار تـا زنـم بـه گــلـوی بـریـده‌ات            یک بـوسـه با نیابت مـادر حـسین من

ای بـر تـنـت سـلام، جـواب ســلام ده            از حنجر بُـریده به خـواهر حـسین من

زخـم تنـت ز حـد تـصَوّر، بُـوَد فـزون            زخـم دلـت هـزار بـرابـر، حـسیـن من

ترسـم کُـشنـد دخـتـر مـظـلـومـۀ تو را            او را نگـیر این‌هـمه در بَر حسین من

برخیز و بر مـسافـر شامت، اذان بگـو            قرآن بخوان، در این دم آخر حسین من

من آن مـسافـرم که ز خـون گـلوی تو            کردم خـضاب، جان برادر، حسین من

گر بی‌تو می‌روم سفر شام، دل خـوشم            هستی به نـیزه سایۀ بر سر؛ حسین من

«میثم» ز سوز سیـنۀ ما شعله می‌کشد            دستش بگیر در صف محشر حسین من

در قـتـلـگـاهـت آمـدم و سـر نـداشـتی            یک جـای سالمی تو به پیکـر نداشتی

دیـدم تـو را چـه دیـدنی؛ ای پـارۀ دلـم            حتی لـبـاس کهـنـه ای در بـر نـداشـتی

جز روی حنجری که همه بوسه اش زدند            جـایی برای بـوسـۀ خـنـجـر نـداشتی؟

زینـب بمیرد این همه خـونی نبـیـندت            خـواهـر شود فـدای تو یـاور نداشتی؟

ته مانـده های پیـرهـنت هم ربـوده شد            چـیزی بـرای غـارت لـشکـر نـداشتی

ای وای سیـنۀ تو پُـر از جـای پـا شده            یکـی دو تـا که ارث ز مـادر نـداشتی

بی کس شدی ز پشت سرت نیزه خورده ای            حـق مـی‌دهـم حـسین، بـرادر نـداشـتی

بلـنـد مرتـبـه شـاهـی و پـیکـرت افـتاد            همین که پیکرت افتاد خواهـرت افتاد

تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی            هـزار مـرتـبه زیـنـب، بـرابـرت افـتاد

همین که از طرف جمعیت دو تا چکمه            رســیــد اول گــودال، مــادرت افــتـاد

تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند            چنان که شـرح تن تو به آخـرت افـتاد

خـبـر رسید که انـگـشـتر تو را بُردند            مـیـان راه، الــنـگـوی دخـتـرت افـتـاد

کـنار خـیـمه رسیده است لشگـر کوفه            و خـواهـر تـو بـه یـاد بـرادرت افـتـاد

داشت هر چند گُلِ جانِ تو پرپر می‌شد           از شمیـمـش هـمـۀ بـاغ مـعـطـر می‌شد

من فـقـط داشتـم از دلـهـره می‌لـرزیـدم           پیش چشمم كه تن پاك تو بی‌سر می‌شد

كـاری از دستِ كـسی بر نمی‌آیـد بـایـد           دلــم آرام بـه تــقــدیـر مُــقَــدَّر مـی‌شـد

خواستی تا كه شفاعت كنی از قاتل خود           ولی آن روز مگر حرف تو باور می‌شد

به تو هر ضربه كه می‌خورد خدا می‌داند           ضـربـان دلِ مـن چـنـد بــرابـر می‌شـد

زره ات بیشتر ای كـاش تحـمّـل می‌کرد           لااقـل عـمـق جـراحاتِ تو كمتر می‌شد

آن زمانی كه لبِ تیغ به حلقومت خورد           حنجرت كـاش مطیـعِ دم خنجـر می‌شد

رحمی قرار نیست که بر پیکرش کنند           پس تیغ می‌کـشند که زخـمی ترش کنند

از آب چـون مـضـایـقـه کـردند؛ آمـدنـد           سـیـراب از سـراب دم خـنجـرش کـنند

هی می‌زند و باز نـفـس می‌کشد حسین           راهی نـمانده است مگر بی سرش کنند

گفت این خداست پیش من از او حیا کنید           مـقـتـل شـلـوغ بـود و نشد باورش کنند

خـنـجـر اثـر نکرد به حـنجـر قـرار شد           مـقـتول یک جسارت زجر آورش کنند

با کـیـنـه سنـگ بر دل آئـیـنه اش زدنـد           تـا که هـزار تکه عـلـی اکـبـرش کـنـند

وقتی به پـاره پـیـرهـنـش چـشم داشـتند           امکان نداشت رحـم به انگـشترش کنند